Black Lotus - Bölüm 1: Buraya Gelmeye Ne Hakkın Var?
Yifeng Caddesi, lüks konutlarıyla tanınan meşhur bir yerdi.
Muhteşem Avrupa klasik tarzında inşa edilmiş bir villanın önünde siyah bir Audi Q7 yavaşça avluya girdi ve durdu.
“Hoş geldiniz, Bay Wen.” Kahya Xu Shu saygılı bir şekilde karşıladı ve araba anahtarını aldı.
“Hmm.” Wen Niannan ceketini çıkarıp boynunu ovaladıktan sonra eve girdi. Bir şey hatırlamış gibi duraksadı ve sordu:
“O, geri döndü mü?”
Kahya, kısa bir şaşkınlıktan sonra cevap verdi: “Evet. Genç efendi öğlen saatlerinde döndü. Gece boyunca uçak kullandı, şu anda çalışma odasında dinleniyor.”
Wen Niannan istediği cevabı duyunca hemen ikinci kata yöneldi. Gu Yansheng’i bir haftadır görmemişti ama özlediğini yüzüne yansıtmamıştı.
Çalışma odasının kapısında durdu, elini kaldırıp kapıyı çalmak üzereydi. Sonra bir şeyi hatırlayıp elini yavaşça indirdi ama ardından yumruğunu sıkarak hafifçe kapıyı çaldı.
“Yansheng…”
Wen Niannan bir yanıt alamadı.
“Yansheng, içeri girebilir miyim?” diye sordu. Odanın içinden yine bir yanıt gelmedi.
Wen Niannan kapıyı yavaşça açarak içeri girdi. Gözlerinin önünde sevdiği adamın koltukta uyuyakalmış mahmur yüzü belirdi.
Sessiz adımlarla ilerleyip çömeldi. Uzun bir süre o zarif ve yakışıklı yüzü izledi. Sonra elini uzatıp adamın kaşlarını düzeltti ve mırıldandı: “Ne zaman benimle ilgileneceksin ki?…”
Pencereyi gidip kapattı. Yerdeki dağınık belgeleri toplarken masasının üstündeki çerçeveye göz gezdirdi.
Fotoğrafta piyanonun önünde oturan iki genç vardı. İkisi de kameraya ışıl ışıl gülümsüyordu.
Wen Niannan acı bir tebessümle baktı. Fotoğraftaki kişileri tanımamak mümkün değildi. Biri, üç yıldır evli olduğu eşi, Gu ailesinin başı, Gu Yansheng’ti. Diğeri ise Gu Yansheng’in gerçekten sevdiği kişi…
“Buraya gelmeye ne hakkın var?” diye, derin ve etkileyici bir ses duyuldu.
Tanıdık sesi duyan Wen Niannan, elindeki çerçeveyi hızla eski yerine koymaya çalıştı ancak çok gergin olduğundan düzgün yerleştiremedi ve çerçeve yere düşüp kırıldı.
“B-ben... Ben sadece… elimden kaydı, bilerek yapmadım.” Wen Niannan hemen özür dileyerek diz çöküp kırık çerçeveyi toplamaya çalıştı.
Gu Yansheng hızla ilerleyip Wen Niannan’ı itti. Fotoğrafı hemen yerden aldı ve zarar görüp görmediğini kontrol etti. Fotoğrafın sağlam olduğunu görünce rahatladı.
Wen Niannan geriye sendeleyerek birkaç adım attı. Gu Yansheng’in elindeki fotoğrafa, bir çocuğa bakar gibi sahip çıkmasına bakıp hem acı bir ironi hissetti hem de içten içe kıskandı.
Şak!
Çalışma odasında yankılanan bir tokat sesi duyuldu.
Wen Niannan’ın yüzü yana doğru savruldu. Şaşkınlıkla dondu kaldı, kendine geldiğinde yavaşça yüzünü çevirip öfkeden kuduran Gu Yansheng’e baktı.
Gu Yansheng onu yakasından tutup bağırdı: “Buraya gelmeye ne hakkın olduğunu sanıyorsun?! Kim sana eşyalarıma dokunma izni verdi?! Ondan bu kadar mı nefret ediyorsun?! Bu evde ondan geriye hiçbir iz kalmasa bile seni bir an bile sevmem!”
Gu Yansheng, karşısındaki adamı son derece sahte buluyordu. Uzun yıllar aşık olduğu sevgilisi aniden ortadan kaybolmuş, hiçbir iz bırakmamıştı. Her gün içkiyle teselli arıyordu ancak Wen Niannan’ın ne yaptığını bilmiyordu öyle ki annesi Gu Yansheng’e onunla evlenmesi için baskı yapmıştı.
Gu Yansheng, Wen Niannan’ın dokunuşuyla yeniden titrediğini görünce daha da öfkelendi.
“Annem olmasa, sence senin o sahte yüzünü görmeye eve gelir miydim? Suratına bakınca midem bulanıyor!” dedi ve tiksintiyle yakasını bıraktı.
“Sadece seni görmek istedim… Bir haftadır iş seyahatindeydin… Seni çok özlemiştim...” dedi Wen Niannan acı bir gülümsemeyle.
“Defol git buradan! Seni bir daha görmek istemiyorum!”
Pat!
Kapı suratına kapanırken, Wen Niannan sırtını kapıya dayayıp yere baktı. Cam parçası elini kesmişti ve eli kanıyordu. Kalbi ise tarifsiz bir acıyla sızlıyordu.
Yorum yaparken lütfen aşağıdaki kurallara uyunuz.
